Znasz to uczucie, kiedy dbasz o wszystko i wszystkich wokół siebie? Kiedy myślisz o tym, że to szczęście i dobre samopoczucie drugiej osoby jest ważne, a Twoje ucieka na dalszy plan? Baaardzooo daleki plan.. Czy też tak masz, że zawsze pytasz się o to, co słychać u przyjaciółki/kolegi/partnera a o sobie mówisz mało albo w ogólne nic nie mówisz? Bo to nieważne, przecież wszystko jest okej. Kto by się przejmował tym co się u Ciebie dzieje? Przecież nie chcesz niepotrzebnie zawracać komuś głowy swoimi sprawami, emocjami, problemami.

Kim jestem? Jestem nauczycielką wychowania przedszkolnego i edukacji wczesnoszkolnej. Na co dzień pracuję w przedszkolu, obecnie z grupą 3-4latków. Do tej pory skupiałam się jedynie na swojej pracy. Starałam się robić wszystko, żeby dzieci wchodziły i wychodziły z uśmiechem na twarzy z przedszkola, a nauka była dla nich zabawą. Byłam przy tym bardzo kreatywna. Jednak przyszedł taki moment w mojej karierze zawodowej, kiedy praca przestała mnie cieszyć, kiedy wracałam z płaczem do mieszkania. Dlaczego? Wtedy nie potrafiłam sobie odpowiedzieć na to pytanie ale coś mi nie pasowało, coś mnie uwierało od środka a ja próbowałam to zagłuszyć.